Το συγγενές εξάρθρημα ισχίου είναι μια κατάσταση που παρουσιάζεται ενδομητρικά ή μετά την κύηση, όπου το ισχίο είναι ασταθές και προκαλείται εξάρθρωση του. Αυτό το φαινόμενο οφείλεται στο γεγονός ότι η κοτύλη (η τρύπα) δεν είναι ακόμα αρκετά βαθιά σκαμμένη, ώστε να μπει μέσα η κεφαλή του μηρού.
Περίπου 1% του πληθυσμού παρουσιάζει ανωμαλία ανάπτυξης ισχίου, είτε πρόκειται για μια απλή δυσπλασία, είτε για συγγενές εξάρθρημα. Είναι μονόπλευρη προσβολή στο 80% και κυρίως στα αριστερά.
Υπάρχει κληρονομικός χαρακτήρας (εάν είχε κάποιο παιδί στην οικογένεια, προειδοποιούμε για αυξημένο κίνδυνο).
Οι κύριοι παράγοντες κινδύνου είναι:
– Το πρώτο παιδί (το δεύτερο έχει πάντα περισσότερο χώρο).
– Τα κορίτσια (εχουν χαλαρώτερες αρθρώσεις).
– Τα παιδιά με μεγάλο βάρος κατά την γέννηση.
Πώς ξέρουμε εαν το παιδί μας πάσχει;
Τις πρώτες μέρες μετά τη γέννηση γίνεται απαραίτητα ο πρώτος έλεγχος για την κινητικότητα των ισχίων, συνήθως απο έμπειρο παιδίατρο. Μία απλή δυσπλασία συχνά θεραπεύεται απο μόνη της τις πρώτες εβδομάδες.
Ποιός ο λόγος να το ανακαλύπτουμε νωρίς;
Οσο νωρίτερα ξεκινήσει μια θεραπεία, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να είναι αποτελεσματική και τελικά να μην προκαλέσει κανένα απολύτως πρόβλημα στην φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού. Αντίθετα, οι καταστάσεις όπου γίνεται πολυ αργά η διάγνωση, έχουν συχνά εξαιρετικά δύσκολη συνέχεια για την ανάπτυξη και την βάδιση του παιδιού.
Τι άλλες εξετάσεις υπάρχουν;
ΠΡΙΝ την ηλικία των 6 μηνών,προτιμούμε τον υπέρηχο.
ΜΕΤΑ τους 6 μήνες,προτιμούμε την ακτινογραφία, η οποία θα γίνεται και κάθε χρόνο, σε καταστάσεις δυσπλασίας ή ΣΕΙ, μέχρι τα 16 χρόνια του παιδιού.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Είναι οδυνηρή για το παιδί μας;
ΠΟΤΕ. Η θεραπεία είναι πάντα ανώδυνη για τα παιδιά,που σπάνια την θυμούνται όταν μεγαλώσουν
Πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε στη σωστή θεραπεία;
ΔΕΝ τραβάμε το παιδί απο τα πόδια, όταν π.χ το σηκώνουμε απο ξαπλωτή θέση. Όταν του δίνουμε το γάλα, το ακουμπάμε στο γόνατο με τέτοιο τρόπο ωστε τα ισχία του να είναι σε απαγωγή (σαν βατραχάκι δηλαδή). ΔΕΝ κρατάμε το παιδι στην αγκαλιά μας ΦΑΤΣΑ σε εμάς , αλλά ΠΛΑΤΗ σε εμάς, με το χέρι μας να υποστηρίζει τα οπίσθιά του. Διαλέγουμε άνετα και φαρδιά ρουχαλάκια, ΟΧΙ στενά.
Τα συντηρητικά μέσα θεραπείας:
1.Η πάνα τύπου Frejka: Απλή και εύκολη στην χρήση,ενδείκνειται σε ήπιες δυσπλασίες,μέχρι την ηλικία των 6 μηνών
2.Ιμάντας του Pawlik: Είναι η καλύτερη λύση για σοβαρότερες δυσπλασίες,καθώς και εξάρθρημα ή υπεξάρθρημα ισχίου. Μπορεί να φορεθεί σε ηλικία 0-12 μηνών
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ
Όταν το ισχίο είναι αδύνατο να επανέλθει στη σωστή θέση, απαιτείται πιο επιθετική θεραπεία. Αρχικά χρειάζεται νοσηλεία για περίπου 1 εβδομάδα, όπου ασκείται κάθετη έλξη στα ισχία, ώστε να χαλαρώσουν όσο γίνεται οι μύες. Το παιδί ΔΕΝ πονάει καθόλου, όλες αυτες τις μέρες. Στην συνέχεια, στο χειρουργείο και υπό τον έλεγχο της ακτινογραφίας, γίνεται η ανάταξη (βάζουμε το ισχίο στη σωστή θέση) και τέλος γύψος τύπου SPICA για μια περίοδο συνήθως 12 εβδομάδων (με αλλαγή του και επανέλεγχο στις 6 εβδομάδες).
Οταν σε σπάνιες περιπτώσεις δεν γίνεται με τίποτα η ανάταξη, θα πρέπει να γίνει χειρουργική επέμβαση, με γύψο στη συνέχεια. Αυτή διαρκεί συνήθως περίπου 2 ώρες.
Και μετά;
Το παιδί παρακολουθείται απο τον ορθοπεδικό χειρουργό ΚΑΘΕ χρόνο, με μία ακτινογραφία ελέγχου, μέχρι την ενηλικίωση του.
Ορθοπεδικός / Ορθοπεδικός χειρουργός
