Θλάση μυών: Αίτια – συμπτώματα – επιπλοκές – μέτρα αντιμετώπισης

Γαληνός Ιωσήφ

Φυσικοθεραπευτής

Θλάση μυών: Αίτια – συμπτώματα – επιπλοκές – μέτρα αντιμετώπισης

Θλάση είναι η κάκωση – τραυματισμός των μυών. Οι πιο συχνές θλάσεις είναι οι θλάσεις των μυών των κάτω άκρων, όπως η θλάση των μηριαίων μυών, και η θλάση της γαστροκνημίας (γάμπα). Δεν υπάρχει διαφοροποίηση στα φύλα και στις ηλικίες.

Οι θλάσεις χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

Θλάσεις πρώτου βαθμού: μικρή ρήξη των μυϊκών στοιχείων.

Θλάσεις δευτέρου βαθμού: μερική ρήξη των μυϊκών στοιχείων, αλλά διατήρηση της συνέχειας του μυός.

Θλάσεις τρίτου βαθμού: πλήρης διατομή του μυός, δηλαδή κόβεται ο μυς.

ΑΙΤΙΑ

Οι μύες μπορεί να τραυματιστούν με δύο τρόπους, απ’ ευθείας κτύπημα, ή με υπερβολική διατατική φόρτιση τους. Το αποτέλεσμα είναι ρήξη μυϊκών ινών (που μπορεί να φθάσει και σε πλήρη διατομή του μυός) και η δημιουργία αιματώματος.

Το πιο σύνηθες αίτιο μιας θλάσης είναι ο τοπικός τραυματισμός στη περιοχή των μυών, ή στη μυοτενόντιο περιοχή κοντά στις αρθρώσεις. Άτομα τα οποία ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες παρουσιάζουν μεγαλύτερη συχνότητα στις θλάσεις. Επίσης, άτομα τα οποία έχουν υποστεί θλάσεις στο παρελθόν έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποστούν ξανά θλάσεις στην ίδια περιοχή.

Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες επιβαρυντικοί για την δημιουργία μυϊκής θλάσης

  • Ο μυς μπορεί να είναι κακώς προετοιμασμένος λόγω κακής εκγύμνασης ή πλημμελούς προθέρμανσης κατά την άσκηση.
  • Ο μυς μπορεί να είναι αδύναμος λόγω προηγουμένου τραυματισμού και πλημμελούς αποκατάστασης.
  • Ο μυς να έχει αναπτύξει ουλώδη ανελαστικό ιστό στο σημείο προηγούμενης θλάσεως.
  • Ο μυς να έχει υπερφορτωθεί και έχει φθάσει σε μεγάλο σημείο κόπωσης.
  • Σφικτοί μύες ή μύες εκτεθειμένοι σε ψύχος τραυματίζονται ευκολότερα.

Η προφύλαξη κατά την διάρκεια των αθλητικών δραστηριοτήτων και η ενίσχυση των περιοχών που έχουν ιστορικό θλάσεων με ελαστικούς επιδέσμους, μειώνει τις πιθανότητες τραυματισμού των μυών.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Προφανώς, τα συμπτώματα εξαρτώνται από το βαθμό σοβαρότητας του τραυματισμού. Στην περίπτωση της μυϊκής θλάσης, η ρήξη των μυϊκών ινών συνοδεύεται από τη διαρροή αίματος, που συσσωρεύεται στους ιστούς προκαλώντας αιμάτωμα, οι διαστάσεις του οποίου είναι ανάλογες της σοβαρότητας της κάκωσης. Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος κατά την ανάπαυση, που επιδεινώνεται με την προσπάθεια κίνησης του ενδιαφερόμενου μυ και συνοδεύεται από λειτουργική ανικανότητα, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η χρήση του προσβεβλημένου μυ.

Οι θλάσεις συμβαίνουν περισσότερο στην περιοχή που συνδέεται ο μυς με τον τένοντα και λιγότερο στην κύρια μάζα του μυός. Κύρια συμπτώματα στις καταστάσεις αυτές είναι ο άμεσος πόνος, η τοπική ευαισθησία στην περιοχή, η ανάπτυξη οιδήματος (πρηξίματος), καθώς και ο περιορισμός της κίνησης στις κοντινές αρθρώσεις. Συχνά μπορεί άμεσα να παρατηρηθεί εκχύμωση (μελάνιασμα) στην περιοχή της θλάσης. Αυτό λέγεται και αιμάτωμα.

 ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η κλινική εξέταση αποτελεί το βασικό διαγνωστικό μέσο στις μυϊκές θλάσεις. Η χρήση του υπερηχογραφήματος και της μαγνητικής τομογραφίας συμπληρώνουν τα τελευταία χρόνια την κλινική εξέταση και βοηθούν κυρίως στον καθορισμό του μεγέθους του τραυματισμού.

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

Επιπλοκές μετά από μυϊκή θλάση συνήθως συμβαίνουν σε περιπτώσεις ανεπαρκούς ή ελλιπούς θεραπείας. Αφορούν δε τον αυξανόμενο σχηματισμό ουλώδους ιστού στην περιοχή της θλάσης, τη δημιουργία εγκυστωμένου αιματώματος και τη δημιουργία οστικού ιστού (οστεοποιός μυοσίτις) που πολλές φορές οδηγεί στην περιορισμένη λειτουργικότητα του μυός και της άρθρωσης στην οποία επενεργεί. Η χειρουργική θεραπεία είναι συνήθως η μέθοδος επιλογής στις περιπτώσεις αυτές.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Η συντηρητική αγωγή είναι καταρχήν η πρώτη προσέγγιση στην αντιμετώπιση των θλάσεων.

Αυτή αποτελείται από:

  • Περίδεση του μυός (άνω ή κάτω άκρο) με ελαστικό επίδεσμο.
  • Χρήση ναρθήκων ανάπαυσης.
  • Χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων.
  • Τοποθέτηση πάγου τις δυο πρώτες ημέρες.
  • Φυσικοθεραπεία για αποκατάσταση, εφόσον είναι απαραίτητο.
  • Οι θλάσεις δευτέρου και τρίτου βαθμού κατά την εκτίμηση του γιατρού και ανάλογα με άλλες πιθανές βλάβες, χειρουργούνται (συρραφή μυός).

Αμέσως μετά την θλάση του πρώτου και δευτέρου βαθμού επιβάλλεται ακινητοποίηση του σκέλους σε αντίρροπη θέση, περίδεση και εφαρμογή ψυχρού επιθέματος ή πάγου για περίπου 20 με 25 λεπτά. Η εφαρμογή ψυχρών επιθεμάτων γίνεται αρκετά συχνά κατά το πρώτο 48ωρο για την μείωση του πόνου, του αιματώματος και την κατά το δυνατό μείωση της έκτασης του οιδήματος.

Ο φυσικοθεραπευτής με τα μέσα τα οποία διαθέτει, τα πρώτα 24ωρα προσπαθεί να μειώσει το οίδημα και τον πόνο χρησιμοποιώντας TECAR,ρεύματα TENS, διασταυρούμενα ρεύματα και κρυοθεραπεία. Μετά τα πρώτα 24ωρα, ο στόχος του φυσικοθεραπευτή είναι να αυξήσει την κυκλοφορία του αίματος στο σημείο βλάβης (μέσω TECAR ,υπέρηχου, θερμών επιθεμάτων, διαθερμιών και laser) για να επιτύχει τον μέγιστο βαθμό παροχής θρεπτικών στοιχείων για την επούλωση της βλάβης.

Έπειτα επιβάλλεται πρόγραμμα διατατικών ασκήσεων στον τραυματισμένο μυ. Στην συνέχεια της αποκατάστασης ξεκινούν σταδιακά οι ισοτονικές ασκήσεις για επιπλέον ενδυνάμωση.

Ακολουθούν εξειδικευμένες ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και νευρομυϊκής συναρμογής, δηλαδή ασκήσεις επανεκπαίδευσης τους μυός για ασφαλή επιστροφή στην καθημερινή δραστηριότητα.

ΠΗΓΕΣ
Evans W.J., & Cannon J.G., (1991). The metabolic effects of exercise in muscle damage, Exercise Sport Sc. Rev, (19): 99 – 125.

Διαβάστε επίσης από

Γαληνός Ιωσήφ

Γαληνός Ιωσήφ

9 Φεβρουαρίου 2016

Ο πιο ενημερωμένος κατάλογος ιατρικών και παραϊατρικών ειδικοτήτων στο Βόρειο Αιγαίο.

Join us

Είστε γιατρός;