Η σχέση μεταξύ της ιαματικής θεραπευτικής αγωγής και των γνωρισμάτων που χαρακτηρίζουν την σύγχρονη φυσιοθεραπευτική επιστήμη , μπορούμε να πούμε ότι χρονολογούνται από την εποχή του Ιπποκράτη.
Από τότε οι αρχαίοι πρόγονοι μας είχαν επισημάνει τα ευεργετήματα των ιαματικών πηγών στον ανθρώπινο οργανισμό με συνδυασμό διάφορων μορφών μαλάξεων , με χρήσει διάφορων συστατικών ελαίων , την χρήση θερμών βότσαλων και κεραμίδων έως και χρήση του πηλού αναμενυγμένο με φύκια.
Η σύγχρονη φυσιοθεραπεία βέβαια δεν χρησιμοποιεί βότσαλα και κεραμίδες αλλά τα ευεργετήματα των τεχνικών αυτών τα επιτυγχάνει με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα..
Όπως ανέφερα η χρήση των ιαματικών πηγών ήταν γνωστή από την αρχαία Ελλάδα όχι μόνο για την ιδιότητα του νερού ως θεραπευτικού μέσου αλλά πολλές φορές η χρήση ήταν αποκλειστικά για προληπτικούς σκοπούς για πόνους του μυοσκελετικού συστήματος.
Οι επόμενοι αρχαίοι πολιτισμοί όπως οι Ρωμαϊκός και μετά ο Βυζαντινός θεωρούσαν τον θερμαλισμο ως ένα από τα κυριότερα θεραπευτικά μέσα που είχε η ιατρική της εποχής για την ανακούφιση του σωματικού και όχι μόνο πόνου.
Ως και ο μεσαίωνας ως ένα βαθμό σεβάστηκε την θερμαλιστικη ιαματική αγωγή.
Τα νεότερα χρόνια βλέπουμε , με την βοήθεια και άλλων επιστημονικών φορέων , την κωδικοποίηση των γνωρισμάτων και διαφοροποίηση κάθε θερμής πηγής και την κατάταξη αυτών σε πίνακες .Με αυτή την κωδικοποίηση έγιναν και πιο κατανοητοί οι μηχανισμοί επίδρασης των στοιχείων που χαρακτηρίζουν κάθε πηγή στον ανθρώπινο οργανισμό και η πιο σωστή κατεύθυνση του ασθενούς στην πηγή η οποία θα τον βοηθούσε πιο αποτελεσματικά ανάλογα με την πάθηση του.
Οι παθήσεις στης οποίες η ιαματική θεραπεία έχει καλά αποτελέσματα είναι κυρίως οι ρευματικές παθήσεις, δερματολογικές, εντερολογικές, γυναικολογικές ,παθήσεις του αναπνευστικού, και ορισμένες παθήσεις με ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά.
Τα νερά των φυσικών ή ιαματικών πηγών είναι νερά, που πηγάζουν μέσα από πετρώματα και βράχους που βγαίνουν από τα έγκατα της γης . Είναι μεταλλικά νερά , που περιέχουν διαλυμένα μεταλλικά συστατικά – όπως νάτριο , κάλιο, ασβέστιο , μαγνήσιο, ράδιο, σίδηρο, ιώδιο , φωσφόρο και θείο – ή αέρια- όπως διοξείδιο του άνθρακα , υδρόθειο , άζωτο, οξυγόνο και υδρογόνο .
Τα νερά αυτά έχουν διάφορο βαθμό οξύτητας και είναι ή όξινα ή αλκαλικά ή και ουδέτερα . ΄ Έτσι συχνά ακούμε ότι μία πηγή είναι θειούχος αλκαλική ή χλωρονατριούχος ή οξυπηγή ή ραδιούχος .
Αυτό σημαίνει ότι στην πηγή αυτή υπερισχύει ένα συστατικό περισσότερο από τ’ άλλα . Η θερμοκρασία των φυσικών πηγών είναι διάφορη επίσης
Στα πλέων σύγχρονα ιαματικά κέντρα του εξωτερικού αλλά και της χώρας μας η ιαματική αγωγή είναι ένα μέρος ενός πλήρους φυσιοθεραπευτικού προγράμματος αξιοποιώντας τις φυσικές και χημικές ιδιότητες του νερού
Πολλές έρευνες και εργασίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια στα επιστημονικά περιοδικά αποδεικνύουν ότι τα αποτελέσματα αυτού του συνδυασμού αποφέρει τα καλλίτερα αποτελέσματα στη αντιμετώπιση των προαναφερόμενων παθήσεων .Δρώντας τόσο προληπτικά όσο μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων
Τον προηγούμενο αιώνα , στης περιοχές που δεν διέθεταν ιαματικές πηγές, χρησιμοποίησαν το νερό της θάλασσας θερμαινόμενο σε κλειστούς η ανοικτούς χώρους. Έτσι τέθηκαν οι βάσεις της θαλασσοθεραπείας η οποία γνωρίζει μεγάλη άνθιση στην Ευρώπη .Στα κέντρα αυτά συνδυάζονται πολλές ειδικότητες για την ευεξία του ανθρώπου .Η Λέσβος ένα νησί με πολλές αξιόλογες ιαματικές πηγές αναμένει ακόμα τον οραματιστή που θα οδηγήσει τον Λεσβιακό Ιαματικό θερμαλισμό στον 21 Αιώνα .
Φυσικοθεραπευτής
